سکوت

وقتی جواب تلاش آدمی نادیده  گرفته می شود   تمام توانش برای ادامه راه تمام میشود  

قضاوت های نا به جا   و  کورکورانه می تواند راه  زندگی کسی را تغییر دهد.   چه قد ملاک ما آدمها  به وجب بودن  شده اینکه وجب کنیم و بعد بسنجیم.  خسته  شده ام از ادامه  دادن مسیر زندگی  ام از راهی که انتخاب کرده ام  از راهی که اساسش   بر پایه درست بودن بنا شده.

اگر بخاهی  کارت را درست انجام دهی  باید زره پولادی بر تن کنی  تا  از زخم ها ی  آدمها در امان بمانی. آدمها  از اینکه به آنها دروغ گفته شود بیشتر لذت میبرند.  

من نمیتوانم از آرزوهایم دست بکشم. من به خاطر رویاهایم  میمانم و میجنگم.برای من  شکست دادن کسی مهم نیست  آنچیز که اهمیت دارد من هستم که رویاهایم برایم زنده هستند.و نباید بگذارم به خاطر وجب دیگران   بمیرند.

گم شدن

آدمهایی هستند که نگاهشان به هیچ چیزی خیره نیست. آدمهایی هستند  که بودنشان  به اندازه  سکوتشان پنهان است.

آدمهایی هستند که دستانشان  خالی از فشرده شدن است.

آدمهایی هستند که  هیچ آغوشی را نفشرده اند.

آدمهایی هستند  که باور کرده اند   نخاستن را,نخاستن هر چیزی که ما را به این زندگی  لعنتی  بند میزند.

چه  غمگین است تنها شدن.

توهم

چه قد خوب میشد تصوراتت  شکل میگرفت  .واسه لحظه هایی   حقیقتشونو درک میکردی.اونوقت  اگه دوس نداشتی و فهمیدی به دردت نمیخورن  بیرون میومدی و همه چی رو فراموش میکردی.

اینقد  توی این خاستن های دور  غوطه ور شدم که  واقعیتا رو نادیده میگیرم.

زندگی چه قد عجیبه  وقتایی همه چی رو مثه یه  توهم تصور میکنم. مثه یه سایه سیاه که همه ی و جودتو  تو خودش غرق  میکنه.چرا تموم نمیشه  همه چی.

رهایی

بعضی  وقتا همه  خاطرات قدیمی رو با آدماش باید فراموش کرد,

 حتی اگه اون آدما  دوستای صمیمیت باشن.

یه روز باید نترسی و همه چی رو بذاری کنار.

نمیشه  همه چی رو با خودت حمل کنی. اینجوری  خودتو فراموش میکنی,

اینجوری تصور میکنی همش همون آدم قبلی باید باشی.   

شجاعت رها شدن از همه چیز,    تو رو به خودت نزدیکتر میکنه. ا

ونوقته که میفهمی چی میخای.اونوقته  که  دنیات یه رنگ دیگه میگیره,   اونوقته  که میفهمی  باید خیلی چیزا رو آسون بگیری   و اسیرشون نشی  تا راحت تر بتونی  به هدفات برسی.

نیمه شب

برگ های طلایی

تلالو  نور چراغ  خیابان   روی زمین باران خورده,

   پاهای من  که  می رود بی هدف 

  وخیالهایی  که تمام راه  همقدمم میشوند.

پاییز آوار دلتنگی ست..

بودنت را باور کن

آرام شو و آرامش بخاه   آنگاه که آرام شدی  نیروی خود باوری بخاه   آنگاه آغاز کن  تو میتوانی   همه ی نیروها به یاری  تو خواهند آمد    

جهان من

با تنی خسته از  روزمرگی ها  در پی رهایی از این اسارت                   جهانم غرق  در رویاهای مبهمی شده که راه به جایی نمی برد  

 بر من سایه فکنده  تیره گی وسیع کاش صبح نشود و جهان در این آرامش وسیع جان بسپارد.

آدمها

آدم ها جایی خودشان  را جا میگذارند.عجیب نیست که روزی جایی دیگر دنبال خودشان            می گردند. 

شبا

شبا که همه جا سکوت میشه تازه باید بیدارشد  از بس که روزا پر از فکرای خسته شده...  

شبا رو باید زندگی کرد.