نیمه شب

برگ های طلایی

تلالو  نور چراغ  خیابان   روی زمین باران خورده,

   پاهای من  که  می رود بی هدف 

  وخیالهایی  که تمام راه  همقدمم میشوند.

پاییز آوار دلتنگی ست..

بودنت را باور کن

آرام شو و آرامش بخاه   آنگاه که آرام شدی  نیروی خود باوری بخاه   آنگاه آغاز کن  تو میتوانی   همه ی نیروها به یاری  تو خواهند آمد    

جهان من

با تنی خسته از  روزمرگی ها  در پی رهایی از این اسارت                   جهانم غرق  در رویاهای مبهمی شده که راه به جایی نمی برد  

 بر من سایه فکنده  تیره گی وسیع کاش صبح نشود و جهان در این آرامش وسیع جان بسپارد.

آدمها

آدم ها جایی خودشان  را جا میگذارند.عجیب نیست که روزی جایی دیگر دنبال خودشان            می گردند. 

شبا

شبا که همه جا سکوت میشه تازه باید بیدارشد  از بس که روزا پر از فکرای خسته شده...  

شبا رو باید زندگی کرد.