چه قد خوب میشد تصوراتت شکل میگرفت .واسه لحظه هایی حقیقتشونو درک میکردی.اونوقت اگه دوس نداشتی و فهمیدی به دردت نمیخورن بیرون میومدی و همه چی رو فراموش میکردی.
اینقد توی این خاستن های دور غوطه ور شدم که واقعیتا رو نادیده میگیرم.
زندگی چه قد عجیبه وقتایی همه چی رو مثه یه توهم تصور میکنم. مثه یه سایه سیاه که همه ی و جودتو تو خودش غرق میکنه.چرا تموم نمیشه همه چی.
بعضی وقتا همه خاطرات قدیمی رو با آدماش باید فراموش کرد,
حتی اگه اون آدما دوستای صمیمیت باشن.
یه روز باید نترسی و همه چی رو بذاری کنار.
نمیشه همه چی رو با خودت حمل کنی. اینجوری خودتو فراموش میکنی,
اینجوری تصور میکنی همش همون آدم قبلی باید باشی.
شجاعت رها شدن از همه چیز, تو رو به خودت نزدیکتر میکنه. ا
ونوقته که میفهمی چی میخای.اونوقته که دنیات یه رنگ دیگه میگیره, اونوقته که میفهمی باید خیلی چیزا رو آسون بگیری و اسیرشون نشی تا راحت تر بتونی به هدفات برسی.
